W. Boniszewska była siostrą Zgromadzenia Sióstr od Aniołów, założonego przez abp. W. Kluczyńskiego, by pomagać kapłanom w pracy duszpasterskiej. Urodziła się w folwarku Nowa Kamionka na Litwie. W roku 1926 została przyjęta do nowicjaty, a w 1933 roku złożyła śluby wieczyste w Kalwarii Wileńskiej. Po drugiej wojnie światowej, w roku 1946 siostry opuszczały Litwę wyjeżdżając do Polski, s. Wanda zostaje w Pryciunach. 11 kwietniach 1950 roku zostaje aresztowana i skazana na 10 lat więzienia. Zamiast do łagrów została z powodu braku zdrowia przywieziona do więzienia w Wierzchnie Uralsku, gdzie spędziła wiele czasu w szpitalu więziennym. W dniu 26 sierpnia 1956 roku została zwolniona z więzienia jako bezpodstawnie skazana. Po powrocie do Polski przebywała w wielu domach zakonnych. Ostatnie lata spędziła w domu zakonnym w Konstancinie-Jeziornie. Pochowana na cmentarzu parafialnym w Skolimowie(1).
Opracowanie jest oparte na Wspomnieniach Siostry, które składają się z dwóch części. Pierwsza część to są wspomnienia Siostry, przepisane przez jej kierownika duchowego ks. Cz. Barwickiego w zbiorze zatytułowanym "Moje rekolekcje. Notatki s. Wandy". Jest to rękopis ks. Barwickiego z kopią rękopisu dzienników s. Wandy, które nie zachowały się w rękopisie. Druga część zatytułowana "Czyściec" jest pamiętnikiem więziennym spisanym przez Siostrę w 1958 roku na polecenie ks. Cz. Barwickiego.
1. Pierwsze dotyki mistyczne
S. Wanda w swoich Wspomnieniach opisuje charakterystyczne "dotknięcia" Boga już od piątego roku życia. Wspomina, że obecność Jezusa w tabernakulum głęboko była zapisana w jej sercu. Z tego powodu pragnęła Go ujrzeć, przyjąć do serca. W wieku siedmiu lat przepojona "ogniem miłości" i pragnieniem przyjęcia Go w Komunii św. dąży do pogłębienia wiary, zrozumienia ofiary Jezusa i Jego cierpień na krzyżu. Zaznacza, że na modlitwie już była skupiona, zachwycona Bożą dobrocią, a przede wszystkim lubiła rozmyślać o Jego obecności w tabernakulum lub o Jego śmierci na krzyżu. Zaś w Wielki Piątek wczuwała się w Święte Boskie Rany, zalewając się łzami"(2).
S. Wanda bardzo ciekawie opisuje przystąpienie do Pierwszej Komunii Świętej, które było dla niej dniem niezwykłym, ponieważ "pierwszy raz Pan Jezus do mnie przemówił głosem wyraźnym". Stwierdza, że spędziła kilka godzin na adorowaniu Go z racji czterdziestogodzinnego nabożeństwa, podczas której mówiła Mu o wszystkich swoich zamiarach i pragnieniach. Jezus zaś odwdzięczył jej się słowami o swoim Boskim pragnieniu dusz i zachęcał ją do cierpień, które będą jej udziałem w przyszłości. Mówił także o braku zrozumienia wiary, nawet przez osoby jemu szczególnie oddane. Słowa te mocno zapamiętała, chociaż szczegółowo nie potrafi opisać tej rozmowy. Jednocześnie potęgowały one jej miłość względem Boga, wywołując uczucie "słodkości". Jedynie obawiała się przepowiedzianych cierpień(3).
W dzień przyjęcia sakramentu bierzmowania czuła ciche nawoływanie do ofiary, do większej miłości bliźnich, do wyzbycia się własnych przyjemności. Słyszała słowa Jezusa: "Oddaj się całkowicie mnie". Wówczas tych słów nie rozumie. Przyjęła słowo "całkowicie" jako posłuszeństwo swoich rodzicom. Ale odczuwa ogromną miłość Boga, która ją wewnętrznie "rozpiera", zaś obecność Jezusa pochłania ją całkowicie do tego stopnia po Komunii św., że godziny upływały bardzo szybko, że zaczęto "gderać" za długie klęczenie na posadzce.